Δεν ήταν η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που επισκέφτηκα τον πατέρα μου στην τελευταία του κατοικία. Ήταν μια φθινοπωρινή μέρα και αν δεν με απατά η μνήμη μου μέρα Σάββατο. Επειδή δεν τα πάω καλά με την θρησκεία και γενικά με τις παραδόσεις δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο Σάββατο ήταν το «λεγόμενο» ψυχοσάββατο ή όχι. Ότι Σάββατο και να ταν πάντως σκέφτηκα να του κάνω ένα τρισάγιο μιας και του άρεσαν οι ψαλμωδίες. Μπορεί εκκλησία να πάταγε σπανίως αλλά όποτε τα κρατικά κανάλια είχαν ψαλμούς(κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα συμβαίνει συνήθως) το κανάλι δεν άλλαζε συχνότητα. Ευτυχώς είχαμε 2 τηλεοράσεις και βολευόμασταν όλοι χωρίς γκρίνιες και παράπονα.
Έτσι λοιπόν έψαξα να βρω έναν παπά, κληρικό, εκπρόσωπο του Θεού ή όπως αλλιώς θέλετε για να τον ονομάσετε. Μόλις λοιπόν είδα έναν από μακριά του έκανα νεύμα να έρθει. Υπό διαφορετικές συνθήκες και ενώ κανείς άλλος δεν τον είχε φωνάξει θα ερχόταν τρέχοντας. Όμως τον είδα από μακριά να μου γνέφει αρνητικά στο κάλεσμα μου. «Μα τι στο καλό?» σκέφτηκα. «Το νεκροταφείο είναι άδειο σχεδόν». Απορημένος αλλά και νευριασμένος (δυστυχώς τα παίρνω εύκολα μερικές φορές) ανηφόρισα τον δρόμο για να τον ρωτήσω γιατί με περιφρονεί. Ο διάλογος ακολουθεί :
«Πάτερ γιατί δεν έρχεστε;» (Λεφτά είναι και τα δικά μου!)
«Δεν μπορώ παιδί μου. Εκεί που είσαι είναι ο παπά-Λάμπρος»
«Μα δεν είναι κανένας εκεί και εγώ βιάζομαι. Δεν μπορείτε να έρθετε εσείς;»
«Δεν γίνεται. Θα παρεξηγηθεί ο παπα-Λάμπρος! Είναι και μεγάλος σε ηλικία και παράξενος. Περίμενε λίγο και θα έρθει».
Παρά το παρμένο μου κρανίο έδωσα τόπο στην οργή και κατέβηκα περιμένοντας υπομονετικά μέχρι που εμφανίστηκε χαμογελαστός ο προαναφερθείσας κληρικός με τον ομπρελίτσα του και τέλεσε το τρισάγιο με επιτυχία. Φυσικά και πήρε τον οβολών του (τάξεως των 5€) και έφυγε ικανοποιημένος.
Καθένας που ξέρει από τέτοιες καταστάσεις γνωρίζει πως έτσι λειτουργεί το σύστημα, δηλαδή να δίνουμε κάτι στον ιερωμένο προκειμένου να τελεστεί ένα μυστήριο. Και όχι μόνο στα νεκροταφεία αλλά και σε σπίτια εταιρείες η ακόμα και σε ευλογίες αυτοκινήτων. Μη γελάτε και εγώ το έχω κάνει. Δεν θα σταθώ όμως εκεί αλλά στο θέμα του μοιράσματος της πίτας. Και λέω πίτας γιατί ακόμα και εκεί επικρατεί ο νόμος των περιοχών. Τα νεκροταφεία (όλοι εκεί θα καταλήξουμε μια μέρα – τουλάχιστον οι ορθόδοξοι) έχουν καταντήσει να είναι μοιρασμένα σε περιοχές και κανείς από τους μοιραζόμενους δεν μπλέκει στα χωράφια του άλλου. Σαν τους γκάνγκστερ της νύχτας έτσι και εκείνοι έχουν μοιράσει τις περιοχές του κάθε ησυχαστηρίου (ο όρος ακούγεται καλύτερα) προκειμένου το «κέρδος» να είναι αποδεκτό από όλους. Δεν αδικείται κανένας! Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχουν καλές και κακές περιοχές όπως για παράδειγμα : Παραλιακή. Και προς Θεού -πάνω από όλα!- εδώ τα πράγματα είναι πιο αναίμακτα. Δεν μπλέκεται ποτέ μα ΠΟΤΕ ο ένας στην περιοχή του άλλου. Αυτό σημαίνει πολιτισμός και καλό είναι οι άρχοντες της νύχτας να το δουν ως παράδειγμα. Η εκμετάλλευση του πόνου σε όλο της το μεγαλείο! Και με σωστό καταμερισμό μάλιστα! Όλοι θα πάρετε. Στην παλιά μου γειτονιά ήξερα κάποιον που ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα ως αστυνομικός. Αναλογικά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα παράτησε αυτό το επάγγελμα και έγινε κληρικός. Μέσα σε 1 χρόνο (ίσως και λίγο παραπάνω) αγόρασε αυτοκίνητο και σε 8 το δικό του σπίτι. Καλά να είναι ο άνθρωπος δεν λέω, αλλά η γρήγορη οικονομική εξέλιξη του απέφερε υλικά αγαθά που οι περισσότεροι μισθωτοί από εμάς πασχίζουμε να τα αποκτήσουμε με χρέος την υπόλοιπη ζωή μας, και μερικά παραπανίσια... κιλά. Θυμάμαι σαν αν ήταν χθες το συγκεκριμένο πρόσωπο που η στολή του αστυφύλακα του έπλεε, ενώ το ράσο πάσχιζε να κουμπώσει πάνω στο ευτραφές σώμα του μετά από μερικούς μήνες στο επάγγελμα. Και λέω επάγγελμα γιατί ο κληρικός πρέπει να ασκεί λειτούργημα και όχι επάγγελμα όπως γίνεται στις μέρες μας. Δεν θα παραλείψω για τα επεισόδια που έγιναν στην Λάρισα (αν θυμάμαι καλά, παρακαλώ διορθώστε με) με τους παπάδες να γρονθοκοπούνται μεταξύ τους μπροστά στις κάμερες και το βράδυ να τσακώνονται στα κανάλια υπερασπίζοντας τον εκάστοτε αρχιεπίσκοπο για την εξουσία.
